به گزارش "چغادک نیوز"،

تأمّلی بر رفتار شناسی اعتدالیون؛ انتقاد پذیر یا منتقد ستیز؟!

امید است اعتدالیون با تعمیق بصیرت سیاسی خود بیش از این از زدن گل به خودی به دروازه های آرمان ها و ارزش های انقلاب اصرار نورزند و در راستای دشمن شناسی واقعی و پرهیز از دشمن تراشی کاذب وخودداری از طرح نسبت های ناروا به منقدین دلسوز نظام و تقویت انتقاد پذیری و سعه صدر در میان مسئولان اجرایی، برای رشد و پیشرفت همه جانبه نظام اسلامی در رفع چالش های کشور اقدام نمایند.

دولت اعتدال با شعار تدبیر و امید توانست در انتخابات یازدهم ریاست جمهوری اعتماد مردم را برای خدمت رسانی هر چه بهتر در نظام اسلامی جلب نمایند و جناب دکتر روحانی اینچنین وارد کارزار سخت و دشوار مسائل اجرایی گردید. به اذعان بسیاری از کارشناسان، دولت یازدهم از فقر تئوریک در حل مشکلات اقتصادی، سیاسی و به ویژه مباحث فرهنگی رنج می برد؛ آسیبی که در بسیاری از دولت های قبل نیز به عنوان مشکل اساسی مطرح بوده است و در نوع خود موجبات انتقادات فراوان و حتی شدیدتر برخی از کارشناسان و مردم را از آن دولت ها فراهم کرد که این رویه انتقادی نسبت به عملکرد دولت اعتدال نیز به علت برخی ضعف های کلیدی تداوم یافت.

آنچه باید مد نظر مخاطبان محترم قرار گیرد این است که نحوه مواجهه مطلوب دولت ها با این نوع انتقادات امری ضروری است، بلأخص دولتی که با شعار اعتدال و تدبیر و امید بخواهد رشد و پیشرفت همه جانبه را برای نظام به ارمغان بیاورد باید از انتقادات کارشناسان در مسائل مختلف استقبال نماید، مسأله ای که تاکنون از سوی اعتدالیون به صورت ملموس مشاهده نشده است، بلکه به دفعات عکس آن اتفاق افتاده که جای بسی تأسف و تأمل از مدّعیان اعتدال دارد.

بدیهی است مقصود نگارنده ازمفهوم انتقادات، طرح برخی انتقادات کور و بی هدف برای به چالش کشاندن دولت نیست که این نوع انتقاد قطعاً موجبات تضعیف قدرت اجرایی کشور را منجر خواهد شد، آنچه باید مورد توجه قرار گیرد این است که حضور نیروهای ارزشی و ولایی در صف مقدم منتقدان و طرح مطالبات ارزشی و انقلابی از سوی آن ها به دولت یازدهم مجالی برای برخی ادعاهای منتقد ستیزانه باقی نمی گذارد، زیرا وقتی مراجع عظام تقلید که نماد تخصص دینی و فرهنگی و دلسوزی و دغدغه مندی برای اسلام هستند نیز به صف منتقدین وضعیت فرهنگی کشور و دیگر مسائل مهم، از جمله مسائل هسته ای کشور وارد می شوند، هیچ شخص و گروهی حق ندارد نسبت به اینگونه انتقادات بی اعتنا باشد، تفاوتی هم نمی کند منتقد، مرجع تقلید باشد یا شخصی دیگر، بلکه مهم سازنده بودن آن در مسیر عزتمندی نظام است که باید مورد استقبال مسئولان به ویژه دولت اعتدال قرار گیرد.

اما به راستی موضع دولت در مواجهه با انتقاداتی از این دست چه بوده است؟

متأسفانه باید گفت رویکرد کلی اعتدالیون بر عدم استقبال از انتقادات سازنده استوار گشته است. وزیر ارشاد به جای پذیرش انتقاد یکی از مراجع معظم تقلید از وضعیت نابسامان فرهنگی، جوابی سر بالا به جامعه فرهنگی کشور حواله می دهد که این رویکرد جناب وزیر نشانه ای خطرناک در عدم سعه صدر این دولت در مواجهه با هر گونه انتقاد است.

هم چنین افکار عمومی ادبیات نامطلوب، تلخ و گزنده رئیس محترم جمهور در مواجهه با منتقدان توافق ژنو و… در مذاکرات هسته ای را به خوبی به یاد دارد، مواجهه ای از نوع تلخ آن که تنها موجب افزایش فضای امنیتی در کشور و سلب آزادی بیان از جامعه گردید، که این رویکرد به هیچ عنوان با شعار تدبیر و امید که آزادی بیان از جمله ویژگی های ذاتی این دو محسوب می گردد همخوانی ندارد.

هم چنین عدم انتقادپذیری دولت، به نوبه خود موجب تقویت مخالفان نظام اسلامی در تشدید موج تبلیغات روانی علیه نظام اسلامی را فراهم می کند، هزینه تراشی ناشیانه که توسط برخی اعتدالیون به صورت رایگان به رسانه های غربی تقدیم می شود و شائبه وجود شکاف میان مسئولان به دفعات توسط این رسانه ها مطرح می شود و اینچنین ثبات و امنیت نظام اسلامی دستخوش تاکتیک رواج انتقاد هراسی می گردد.

متأسفانه نگاه عجیب دولت و اخم تند نسبت به انتقادات سازنده و مواضع منفعلانه در برابر انتقادات مخرب، یکی از مهمترین آسیب های دولت یازدهم به شمار می آید لذا هم اکنون هنر اعتدال بر برچسب واژه مخرب بر انتقادات سازنده همراه شده است، این رویکرد خطرناک با تئوری پردازی اشخاصی همچون جناب آقای سریع القلم به عنوان مشاور رئیس جمهور رنگ و بوی خطرناکتری نیز پیدا کرده است، به نحوی که  استفاده از نظرات و دغدغه های مردم در موضوع مذاکرت هسته ای نیز امری عجیب از سوی ایشان معرفی می گردد و تعیین حق سرنوشت توسط مردم امری پوپولیستی نامیده می شود.

اما به راستی راه حل چیست؟ به نظر می رسد دولت تدبیر و امید برای تحقق عملی تدبیر در جامعه باید به انتقادات بها بدهد و از آن استقبال نماید، زیرا امام خمینی (ره) بی تفاوتی مردم و مسئولان را نسبت به ثمرات انقلاب و خون شهیدان بر حذرمی دارد»[1] و عدم دخالت اقشار جامعه در مسائل سیاسی و عدم نظارت ملت بر کارهای مسئولین مملکت و عدم گوشزد نمودن اشتباهات آنان[۲] را از آفات انقلاب اسلامی می دانند.

لذا برخلاف افاضه برخی اعتدالیون در رویکرد انتقاد هراسی، امام خمینی(ره) ضرورت طرح انتقاد برای نظارت هر چه بیشتر بر کارهای مسئولین مملکت را از جمله ضروریات محسوب می کنند، مسأله ای که ذاتاً انتقاد پذیری مسئولان به طریق اولی از آن فهمیده می شود.

به نظر می رسد دولت اعتدال باید به انتقادهای موجود در سطح کشور به عوان فرصت بنگرد نه تهدید، به عبارت دیگر باید اذعان نمود؛ خواسته های غیر قانونی حامیان فتنه گران از جناب آقای روحانی در رفع حصر سران فتنه، طرح برخی مطالبات دولت های غربی که از زبان برخی روشنفکران غرب زده و استحاله شده خطاب به دولت اعتدال شنیده می شود باید به عنوان تهدید محسوب گردد و ممنوعیت سخنرانی و قطع تریبون برای اشخاص انقلابی و ارزشی و چراغ سبز برای برخی حامیان فتنه در کشور باید به عنوان تهدید جدی برای دولت اعتدال مورد توجه قرار گیرد.

در خاتمه امید است اعتدالیون با تعمیق بصیرت سیاسی خود بیش از این از زدن گل به خودی به دروازه های آرمان ها و ارزش های انقلاب اصرار نورزند و در راستای دشمن شناسی واقعی و پرهیز از دشمن تراشی کاذب وخودداری از طرح نسبت های ناروا به منقدین دلسوز نظام و تقویت انتقاد پذیری و سعه صدر در میان مسئولان اجرایی، برای رشد و پیشرفت همه جانبه نظام اسلامی در رفع چالش های کشور اقدام نمایند.