به گزارش چغادک نیوز: موسی نجفی در یادداشتی نوشت: یکی از موضوعاتی که جریان‌های سیاسی و فکری بیرون از ایران برای تضعیف روحیه ملی مطرح می‌کنند، ایجاد «افق تاریک » برای آینده ایران و نسل جوان و ادامه شرایط فعلی است ؛ از نظر اینها تنها یک راه نجات وجود دارد : وابستگی مطلق به غرب.

اما واقعاً شرایط ما با کدام دوره تاریخی می‌تواند شبیه‌سازی شود؟

به نظر من تحولات عصر صفوی از پاره‌ای از جهات می‌تواند برای امروز درس‌آموز باشد.

اما چرا؟ آنچه بعد از یک قرن از پایه‌گذاری رسمی شیعی صفوی در اوایل قرن یازدهم ، میراث شاه‌عباس اول شد و با درایت و همت او به اوج رسید ؛ ثبات و امنیت ملی و شکوفایی اقتصادی و توسعه و خلاقیت فرهنگی و هنری و علمی بود و همه این‌ها در یک مرکزیت و هماهنگی و شکوفایی بودند.

این اوج و خلاقیت در فلسفه ملاصدرا و ابتکارات شیخ بهایی و خوش‌نویسی و هنر علیرضای عباسی و لیاقت و فرماندهی سردار بزرگ امام‌قلی خان و ساخت و توسعه شهرهای بزرگ و باشکوه قابل رؤیت است ۰ این دوره شکوفایی بعد از دو دوره مهم تاریخی اتفاق افتاد :

۱- دوره تأسیس و التهاب و انقلابی‌گری شاه اسماعیل اول
۲- نیم قرن دوره ثبات و امنیت و تثبیت نظام دینی دوره شاه طهماسب

انقلاب اسلامی در دوره ثبات و رفتن به طرف تمدن عظیم اسلامی شیعی می‌تواند از این تجربه مهم همچون «عیار» و راهکار و افق جهت برنامه‌ریزی استفاده کند و البته آسیب‌شناسی خودش را هم داشته باشد ؛ فقدان چنین بینشی به‌خصوص نزد طبقات حامل اندیشه انقلاب یعنی فقدان افق‌گشایی جدید و پویای انقلاب و البته دست بسته بودن جلوی لیبرالیسم و تمدن غرب.

الحاصل: به‌نظر می‌رسد به‌رغم بسیاری از کمبودها و آسیب‌ها و سوء مدیریت‌ها که وقایع و تلخی‌های سال‌های اخیر را در پی داشته است، این‌ها نه در «ذات انقلاب» که مسائلی «عرضی و رو بنایی» بوده و به‌رغم تحمیل شرایط بد، نوعی شکوفایی تمدنی ( به‌خاطر ازدیاد علم و ثروت و قدرت) بعد از دوران آرامش‌گونه و ثبات سالیان اخیر دیده می‌شود.

این خط و مسیر مهم‌ترین ویژگی«آینده‌پژوهی انقلاب اسلامی» را ترسیم می‌کند.

این انفتاح و گشودگی از چشم استراتژیست‌های برجسته غرب مثل هنری کیسینجر پنهان نمانده از آن به نام «امپراطوری پارس» نام می‌برد.
منبع:صبح نو