به گزارش چغادک نیوز، ایده آل سازی از پوست روشن به عنوان نقطه اوج زیبایی، بر عزت نفس زنان رنگین پوست در گوشه و کنار جهان تاثیر می گذارد. در بسیاری از فرهنگ ها رنگ پوست یک معیار اجتماعی است که معمولا هم رنگین پوستان و هم سفیدپوستان از آن به عنوان معادل نژاد استفاده می کنند. جذابیت، امکان ازدواج، فرصت های شغلی و منزلت اجتماعی اقتصادی ارتباط مستقیمی با رنگ پوست دارد.
در نتیجه بسیاری از زنان رنگین پوست به دنبال راه حل های شیمیایی برای روشن کردن چهره خود هستند. این زنان در سال ۲۰۲۰  یک کسب و کار پر رونق جهانی را برای کرم ها و مواد قابل تزریق سفیدکننده به ارزش ۸٫۶ میلیارد دلار به وجود آورده اند که ا ۲٫۳ میلیارد دلار این مبلغ به تنهایی در آمریکا هزینه شده است. پیش بینی می شود که ارزش این بازار  تا سال ۲۰۲۷ به ۱۲٫۳ میلیارد دلار برسد.
من در حوزه کاری خود در علم رفتاری و رنگ گرایی، پدید سفیدکردن پوست را در طول یک دهه مورد مطالعه قرار داده ام و برای انجام این تحقیق به سراسر جهان سفر کرده ام و با دیدار از تمام گروه های نژادی بزرگ، رشد این صنعت را دنبال کرده ام. این عمل هم پیچیدگی های نژادی و هم نگرانی های سلامتی مهمی را به همراه دارد.

یک عمل رایج
همانطور که سال ۲۰۱۵  در خلال گفتگویم در مستند «دختران روشن» اشاره کرده ام، اگرچه روشن کردن پوست کار رایجی است، اما چون محصولات حاوی استروئیدها، سفیدکننده هیدرو کوئینوم و جیوه هستند، این عمل هم خطرناک است و هم به طور بالقوه جان افراد را تهدید می کند. سازمان بهداشت جهانی هشدار می دهد که سفیدکننده های پوست می توانند باعث آسیب های کبدی و کلیه ، مشکلات عصبی، سرطان و در مورد زنان باردار، موجب مرده زایی شوند.
این اقدام کار جدیدی نیست. این کار در دهه ۱۹۵۰ در بسیاری از کشورهای آفریقایی محبوبیت پیدا کرد؛ امروز حدود ۷۷ درصد زنان در نیجریه، ۲۷ درصد در سنگال و ۳۵ درصد در آفریقای جنوبی، پوست خود را سفید می کنند. تبعیض مبتنی بر طبقه در هند در سال ۱۹۵۰ غیرقانونی اعلام شد، اما زنان (و مردان) دارای پوست تیره همچنان مورد آزار و اذیت قرار می گیرند و پوست روشن هنوز هم یک عامل تمایز اجتماعی است و به خلوص و نخبه بودن فرد نسبت داده می شود.
در خاورمیانه عمل سفیدکردن پوست بیشتر از همه در اردن رواج دارد و ۶۰٫۷ درصد زنان اردنی این کار را انجام می دهند. به نظر می رسد که دولت برزیل با تشویق مهاجرت از اروپا و دلسرد کردن کسانی که تبار آفریقایی دارند، ترجیح پوست سفید بر تیره را نشان می دهد.
این پدیده در آمریکای شمالی نیز مجادله برانگیز است چون سفیدکردن را به وجود یک تمایل به سفید پوست شدن تعبیر می کنند. در نتیجه کرم های سفیدکننده ای که در آمریکا بازاریابی می شوند برای روشن کردن پوست تبلیغ نمی شوند بلکه برای «از بین بردن لک ها» و «لکه های ناشی از گذر سن» به فروش می رسند.
بعد از صدور حکم دیوان عالی آمریکا در سال ۱۹۶۷ برای قانونی شدن ازدواج بین نژادی، استفاده از این مواد به اوج خود رسید. به دنبال جنبش حقوق مدنی، مهاجران با پوست تیره از کشورهای در حال توسعه گروه گروه به آمریکا آمدند و با خود ایده آل زیبایی پوست روشن را آوردند و برای رسیدن به این زیبایی به سفید کردن پوست خود روی آوردند.

دامن زدن به «رنگ گرایی»
تولید کنندگان کرم های سفیدکننده اکنون با فشار فزاینده ای برای در نظر گرفتن مسئله نژادپرستی مواجه اند و فعالان این حوزه می گویند که محصولات آنها  تلویحا نشانگر ترجیح دادن پوست روشن تر هستند. در سال ۲۰۲۰ جانسون اند جانسون اعلام کرد که این شرکت دو محصول خود را که برای کم کردن از لکه های تیره پوست بازاریابی می شد اما به طور گسترده ای به عنوان روشن کننده پوست مورد استفاده قرار می گرفت، دیگر عرضه نخواهد کرد.
لورال بزرگ ترین تولید کننده کرم های سفیدکننده در جهان، قول داده است که کلمات «سفید»، «بور» و «سفید» را از برچسب هایش حذف کند، اما همچنان به تولید این محصولات ادامه خواهد داد.
برخی کشورهای آفریقایی برای ممنوع کردن عرضه کرم های سفیدکننده اقداماتی انجام داده اند. موفقیت فیلم «پلنگ سیاه» نیز آغازگر جنبشی در تمجید از پوست تیره و هشتگ هایی از جمله #ملانین پاپین و #جادوی دختر سیاه شده است.
از نظر من آموزش جامعه و فعالیت های اجتماعی در این زمینه، باید حفاظت از سلامتی و عزت نفس زنان رنگین پوست را هدف اصلی خود قرار دهد. کوتاهی کردن در هر یک از این اهداف، تنها به تداوم این مشکل خواهد انجامید و در عین حال یک صنعت ۸٫۶ میلیارد دلاری زیبایی با کمک کرم سفیدکننده را نیز زنده نگه خواهد داشت.
نویسنده: رونالد هال (Ronald Hall) استاد امور اجتماعی در دانشگاه ایالتی میشیگان
منبع: https://b2n.ir/j63441

منبع: فارس