به گزارش چغاک نیوز، یکی از آموزگاران استان بوشهر در گفت‌وگو با ایسنا بیان می‌کند: به‌رغم تلاش‌های صورت گرفته در طول سال‌های گذشته، اما سطح معیشتی معلمان هنوز با استانداردها فاصله زیای دارد و تلاش برای بهبود اوضاع با گام‌های کوچک به ثمر ننشسته است؛ از این رو به سراغ شغل دوم رفته‌ام. من به عنوان یک سرپرست خانواده ناچارم پس از پایان ساعتی کاری در مدرسه به عنوان راننده تاکسی اینترنتی کار کنم تا معیشت خانوده چهار نفره‌ام تامین شود.

او با بیان اینکه سالهاست که درگیر موضوع رتبه‌بندی فرهنگیان هستیم، ادامه می‌دهد: اگر چه این طرح اکنون به بار ننشسته، اما بررسی و تصویب لایحه رتبه بندی در مجلس زمان بر شده است که این موضوع صدای من و بسیاری از همکارانم را در آورده، خواسته و دغدغه ما اجرای مناسب و دقیق رتبه بندی است.

این معلم با انتقاد نسبت به رسانه‌ای شدن همه امور فرهنگیان عنوان می‌کند: از اسکان فرهنگیان در مدارس که سرتیتر سایت‌ها و روزنامه‌ها گرفته تا زمان پرداخت اضافه کاری. مگر کارکنان فلان سازمان و اداره که از بهترین هتل‌ها و مراکز اقامتی استفاده می‌کنند و یا پرداخت اضافه کاری دیگر کارکنان در تلویزیون اعلام و زیرنویس می‌شود که برای ما این طور است؟!

او می‌گوید: سالها تلاش کردم تا علم را بالاتر از ثروت به دانش‌آموزانم نشان دهم اما حقیقت معلم خود انکار این جمله است. معلمی که برای تامین معیشتش بعد از فراغت از تدریس، سرویس و آژانس دانش آموز خودش می‌شود، نمی‌تواند گواهی خوب بر ادعای “علم بالاتر از ثروت است”، باشد.

این معلم با ۱۸ سال سابقه تدریس تاکید می‌کند: پرداخت “فوق العاده ویژه” در بیشتر اداره‌ها و سازمان‌ها انجام می‌شود، اما وزارت آموزش و پرورش تنها وزارتخانه‌ای است که از فوق العاده ویژه استفاده نمی‌کند. اگر این وزارتخانه مثل سایر ادارات و وزارتخانه‌ها از فوق العاده ویژه استفاده کند، شاید مشکل معیشتی ما به طور کامل رفع شود.

او بیان می‌کند: ۱۲ اردیبهشت به دل‌نگرانی‌های معلم و معلمی پداخته و از جایگاه‌مان می‌گویند، می‌نویسند و شعرها و شعارها سر می‌دهند، اما در پایان هفته معلم گره‌های‌مان همچنان ناگشوده باقی می‌ماند.

این معلم در خصوص دغدغه‌های خود پس از سال‌های کرونایی می‌گوید: با وجود همه سختی‌ها، بازشدن مدارس اتفاق میمونی است؛ در طول سال‌های کلاس‌های آنلاین زندگی منظمی نداتشیم و گاهی تمام روزمان برای برگزاری کلاس‌ها می‌گذشت. از مهر ۱۴۰۰ هم که قرار شد ۲ روز در مدرسه باشیم و روزهای باقیمانده هم آنلاین. مشکلات بیشتر شد، چون حضور دانش‌آموزان اجباری نبود و تعدادی از آن‌ها سر کلاس درس حاضر می‌شدند. شرایط طوری بود که صبح‌ها باید به دانش‌آموزانی که در کلاس بودند درس می‌دادیم و پس از بازگشت به خانه هم کلاس آنلاین برای کسانی که نیامده بودند، آغاز می‌شد.

به گزارش ایسنا، از آنجا که آینده از مسیری که دانش‌آموزان می‌سازند، عبور می‌کند پس هر هزینه و بودجه‌ای که در آموزش و پرورش صرف می‌شود، در واقع سرمایه‌گذاری است.

انتهای پیام/