به گزارش چغادک نیوز: جمشید عسکری  دکتری شیمی و از استاتید دانشگاه های استان بوشهر در یادداشتی نوشت: هشتم فروردین ۱۳۹۰ به طور قطع حماسی ترین برگ زرین تاریخ بیش از یکصد ساله صنعت نفت کشور بود، سفری منحصر به فرد و بی نظیر از سوی رهبر معظم انقلاب و بازدید از منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس، عسلویه درسالی که مزین به نام جهاد اقتصادی بود.

داستان عسلویه قبل از صنعتی شدن

این منطقه با دارا بودن یکی از حساس ترین مناطق  طبیعی خلیج فارس، پارک ملی نایبند نخستین پارک ملی دریایی ایران و تقریبا همه زیستگاه های حساس ساحلی دریایی در این منطقه وجود دارد، از جنگل های حرا گرفته تا زیستگاه های مرجانی و بسترهای علفی، منطقه ای به وسعت ۲۲ هزار و پانصد هکتار که بین استان بوشهر و هرمزگان و در دو سمت خشکی و دریا و با دارا بودن انواع گونه های جانوری مثل؛ بز وحشی، قوچ، میش، شغال، گرگ، خرگوش، روباه و انواع پرندگان مثل فلامینگو ، پلیکان، سلیم، آبچلیک، و انواع ماهی ها و خرچنگ ها و لاک پشت ها و … منطقه ای آرام، با محیط زیستی جذاب و بکر و با مردمانی خونگرم و‌نجیب.

اما عسلویه بعد از صنعتی شدن و موضوع این اصلی مطلب

نقل است؛ در بازدید مقام معظم رهبری از عسلویه(فروردین ۹۰) وقتی حضرت آقا به مشعل هایی رسیدند که شعله هایی بسیار بلندی داشتند اشاره فرمودند که چرا این شعله ها این قدر بلند است؟ یکی از حاضرین جواب دادند این به لحاظ فنی است، ایشان فرمودند من دو سوال دارم.

اول اینکه آیا این شعله ها گاز است و ارزش اقتصادی دارد؟ گفتم بله، ایشان فرمودند دوم اینکه آیا محیط زیست را آلوده می کند؟ گفتم بله، سپس فرمودند باید تدبیر کنید، توجیه نکنید، تدبیر کنید.

اما بیش از ۵۰۰۰ روز از آن روز تاریخی و فرمایش معظم له مبنی بر تدبیر در مورد مشعل ها میگذرد و طی این ۱۳ سال که گذشته هر چند ۴ دولت بر روی کار آمده و طی این سالها چندین فاز پالایشگاهی دیگر به بهره برداری رسیده و نیز دهها طرح بزرگ و کوچک پتروشیمی افتتاح شده است که تقریبا ( دو برابر شده) اما دریغ از سر جویی تدبیر مورد نظر مقام معظم رهبری چه در بحث سوختن سرمایه های ملی و چه در بحث آلودگی محیط زیست.

اما سوال اساسی اینجاست چرا مسولین از مگا پروژه ای که ده ها پالایشگاه و پتروشیمی فعال و بزرگ را در برگرفته است و صد ها فلرینگ را دارا می باشد که هر کدام گازهای آلوده کننده را از طریق مشعل به هوا متصاعد می کنند و پساب هایی که حجم زیادی از آلودگی را به دریا می ریزد و این تجمع آلودگی های بسیار به محیط زیست دریایی، ساحلی، آب و خاک و هوا و تنوع زیستی منطقه که اکثرا غیر قابل جبران می باشند عسلویه را به آلوده ترین منطقه صنعتی روی زمین تبدیل کرده است، غافل می باشند.

حدود ۴۰۰ فلر در عسلویه میسوزد که بر اساس تحقیقات صورت گرفته بیش از ۱۷ میلیارد متر مکعب گاز در سال ( تا سال ۲۰۲۱ – طبق اعلام مسئولان وزارت نفت، روزانه ۴۸ میلیون مترمکعب) ناشی از فلر سوزی در ایران است که این مقدار بعد از روسیه و عراق سومین جایگاه را به ایران اختصاص داده است و ارزش این انرژی سوزی تقریبا ۵ میلیارد دلار در سال است که حدود ۲۰ درصد از آن مربوط به عسلویه هست.

اگر فقط طی همین ۱۳ سال به فرمایش معظم له عمل کرده بودند علاوه بر عایدی چند میلیارد دلاری، هم با جبران بخشی از ناترازی انرژی در فصل سرد سال که منجر به تعطیلی کارخانه های فولاد و پتروشیمی ها می شود ممانعت کرد و هم از آلودگی بیشتر محیط زیست به کما رفته منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس جلوگیری میشد.

اکنون که محیط زیست منطقه  نفس های آخرش را می کشد جا دارد مسئولین محترم حوزه تصمیم گیری های کلان کشور، با حرکتی جهادی و انقلابی و عمل نمودن به فرمایش معظم له مبنی بر تدبیر و در نظر گرفتن دغدغه ایشان مبنی بر حذف مشعل های فلرینگ، ضمن جلوگیری از سرمایه سوزی در اقتصاد کشور، سفره مردمان زجر کشیده دیار آب و آتش را از مهمان ناخوانده ای که بیش از منافع صنعتی شدن استان و منطقه برای مردم جنوب بر سر سفره آنان نشسته (آلودگی صنعتی) و روز به روز به هر شیوه ای جان عزیزانشان را میگیرد عاری کنند.

سخن پایانی

هر چند پیشرفت های گوناگون علمی بشر را به سمت بی نیازی از مصرف سوخت های فسیلی سوق داده و دیر یا زود باید از قطار سوخت های فسیلی پیاده شد، اما کشورهایی که دارای ذخایری نه به اندازه ایران، بلکه فقط جهت بی نیازی انرژی صنعتی و خانگی خود هستند علاوه بر بی نیازی به واردات انرژی به ثروت اندوزی نیز رسیده اند و یا کشورهای همسایه ما در حاشیه خلیج همیشه فارس که از حیث بهره وری قابل قیاس با ما و حتی جهان نیستند و به بهترین شکل ممکن از منابع انرژی خود بهره برده اند.

ولی؛ چه اتفاقی افتاده که ایران عزیز با دارا بودن دومین ذخائر نفت و گاز در دنیا و تولید روزانه  ۱.۱ میلیارد متر مکعب گاز، نه تنها ثروت اندوزی جهت نسل های آینده صورت نگرفته، بلکه با سرانه مصرف گاز به اندازه سه برابر مصرف گاز اتحادیه اروپا، ضمن هدر رفت انرژی سهم نسلهای آینده از گاز نیز مصرف کرده و جالب تر اینکه باز هم دستمانمان در جهت واردات انرژی دراز است.

راستی تا کی باید ناکارآمدی را سر لوحه کار قرار داد؟!!