به گزارش چغادک نیوز: جمشید عسکری از مدرسین دانشگاه نوشت: از آغاز صنعتی شدن استان بوشهر بیش از سه دهه می گذرد. استانی که در دهه هفتاد شمسی با جمعیتی قریب به ۷۰۰ هزار نفر برای خود شاهد نام و آوازه ای بزرگ در جهان شد. تبدیل به جایگاه نخست انرژی منطقه و پایتخت گازی جهان را به خود اختصاص داد.

به هر کدام از این نام ها که نگاه کنیم می بینیم که نامهایی شناخته شده در جهان هستند ، بوشهر از حیث نیروگاه اتمی، خارگ بزرگترین بندر و پایانه صادراتی نفتی ایران ، و عسلویه پایتخت گازی ایران و جهان.

اما اینهمه نام بزرگ برای مردمانی که بیش از خود صنعت، همیشه حامی صنعت بوده و علاوه بر صنعت وظیفه مرزبانی و پاسداری از مرزهای آبی و خاکی ایران عزیز و خلیج نیلگون همیشه فارس را با تمام وجود بر عهده داشته و در این راه جانهایی عزیز، را نثار میهن و انقلاب کردند.

در جنوب استان بوشهر حوزه عظیم پارس جنوبی و مگا پروژه میدان گازی پارس و پتروشیمی های بزرگ که بخش اعظم صادرات کشور و محل ورود نزدیک به ۳۰ درصد دلارهای صادراتی کشور را بر عهده دارند.

اما از هر چیز که بگذریم نگاهی به جایگاه فعلی استان و ظرفیت های عظیم آن که داشته باشیم ، شاهد ناترازی های حیرت آوری هستیم که دل هر انسان آزاده ای را به درد می آورد و هر چند بیان کردن آن جز نمک پاشیدن بر ضخم کهنه ای بیش نیست اما بر حسب وظیفه ذاتی باز بیان می کنم امید است که تلنگری را به وجدان مسولین بیدار جهت گره گشایی وارد نماید که به تفکیک اهمیت مواردی اشاره می شود:

از آنجا که وضعیت راه‌ها می‌تواند به نوعی تضمین کننده اقتصاد یک منطقه باشد چرا که این امر سبب تسریع حمل و نقل جاده‌ای و کاهش مصرف سوخت گردیده و به لحاظ زیست‌ محیطی نیز دارای آثار و تبعات مثبتی خواهد بود.

یکی از نخستین اقدامات برای گسترش خدمات عمومی و محرومیت‌زدایی در همه‌جای جهان، راه‌سازی و جاده‌سازی است.

بنابراین بر طرف نشدن نیاز قابلیت دسترسی به راه‌ها و جاده‌های مناسب یکی از مهمترین موانع در رسیدن به اهداف توسعه پایدار شهری و روستایی می‌باشد. اینجاست که قابلیت دسترسی به جاده‌های اصلی و فرعی، خطوط ریلی، آزادراه‌ها و بزرگراه‌ها به عنوان یکی از شاخص‌های توسعه پایدار می‌تواند اثرات مستقیمی بر توسعه پایدار شهری و روستایی در کشور داشته باشد.

حجم تردد ناوگان سبک و سنگین مسافری و باری از سه استان پر ترافیک باری (جنوب بوشهر، جنوب فارس ، غرب هرمزگان) خصوصا ترافیک ماشین های سنگین مربوط به حمل محصولات پتروشیمی و میعانات گازی در مسیری غیر استاندارد و کم عرض که مایه شرمساری (مدیران) مردمی شده که هر روز شاهد داغ عزیزانشان بواسطه بی توجهی های مسولین ارشد وزارتخانه های راه و نفت شده است. که این موضوع بومی و غیربومی و پیر و جوان و زن و مرد نمی شناسد و متاسفانه جاده های منتهی به حوزه عظیم نفت و گاز پارس به کشتارگاه ها تبدیل شده است.

جاده هایی که بر حسب موقعیت جغرافیایی باید گره گشای اقتصاد شهرهای جنوبی استان را باز کرده و تبدیل به محلی جهت دسترسی آزاد و راحت تر از جنوب استان و قطب انرژی کشور به مرکز و شهر های مرکزی و شمالی کشور شود و باری را از دوش مردمان جنوب بردارد که متاسفانه خود تبدیل به سرباری شده و روز به روز وضعیتی پرترافیک تر و  اسفناک تر را تجربه می کند.

سوال اساسی اینجاست که آیا دارا بودن راه مواصلاتی سالم و ایمن صرف منتهی بودن یا نبودن به عسلویه (پایتخت انرژی ایران و جهان) حق مردمان جنوب هست یا نیست ؟!

مسولین محترم ارشد وزارت راه و وزارت نفت، اگر مسولین استانی ما پیگیر نیستند لطفا شما صدای ما را بشنوید ، ما مردمان جنوب و پایتخت انرژی ایران (اعم از صنعت و غیر صنعت) باید شاهد  بهترین بزرگراه و آزادراه در محورهای مواصلاتی باشیم.

علاوه بر این باید زمینه احداث بهترین و مجهزترین خطوط راه آهن کشور را در  فراهم شود. حال اگر این خواسته های اندک مردمان سرزمین فلرهای یاغی و قاتل، نابجاست، لااقل برایمان جاده ای ایمن و سالم احداث کنید چرا که سالهاست که مردمانمان در نتیجه فعالیتهای پرشمار فلرها جهت دوا و درمان و بدلیل نبود امکانات بهداشتی (*مطلب شماره ۲*) به ناچار راهی شهرهای مرکزی کشور خصوصا شیراز می شوند که این رفت و آمد ها در مسیر ناهموار و نا ایمن خود بلای جانشان شده است.

در پایان، از آنجا که منافع ملی کشور و بخصوص وزارت نفت و شرکتهای زیر مجموعه و صنایع مادر و اساسی موجود در منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس در گرو دسترسی به جاده ای ایمن و سالم و در خور نام و عظمت بزرگترین حوزه گازی جهان می باشد لذا بر همه ذینفعان و خصوصا دولت محترم که ذینفع اصلی آن است واجب بوده با قید فوریت ضمن ایمن سازی محورهای مواصلاتی موجود همزمان در صدد احداث آزادراهی بزرگ از عسلویه به شیراز و اتصال به آزاد راه شمال جنوب باشد.